Szafa — antyk, który odmieni każde wnętrze

Szafy gdańskie, hamburskie, secesyjne, klasycystyczne i art déco na przestrzeni wieków zachwycały swoją formą oraz kunsztem wykonania. Każdy z tych stylów odzwierciedla charakterystyczne cechy epoki, w której powstawał. Mogą to być monumentalne, bogato rzeźbione konstrukcje rodem z baroku, płynne, organiczne linie secesji, ale też hipnotyzująca geometria art déco. Tworzone z najwyższej jakości drewna, często intarsjowane, zdobione złoceniami czy inkrustacjami, pełniły jednocześnie funkcję praktyczną oraz reprezentacyjną. Ze względu na staranność rzemiosła, dbałość o detale, jak również kompleksowość renowacji, te niezwykłe meble są dziś symbolem wyrafinowanego stylu, ponadczasowej elegancji i prestiżu.

Szafy gdańskie, czyli majestatyczna forma barokowa

Szafę gdańską uważa się za jedno z najważniejszych osiągnięć polskiego meblarstwa epoki baroku. Jej masywna konstrukcja opiera się na solidnych, kulistych nogach, a całość wieńczy profilowany, rzeźbiony gzyms — nierzadko ozdobiony kartuszem heraldycznym. Charakterystyczne dla tego modelu są bogato profilowane płyciny na drzwiach, zwane „poduszkami”, jak również rzeźbione motywy figuralne, florystyczne czy heraldyczne. Szafy gdańskie, wykonywane zazwyczaj z dębu, stanowią kwintesencję wyrafinowanego polskiego rzemiosła XVII oraz XVIII wieku.

Szafy hamburskie: kunszt niemieckiego baroku

Podobnie jak gdańskie, szafy hamburskie należą do mebli sieniowych, czyli takich, które ustawiano w reprezentacyjnych pomieszczeniach, podkreślając ich statusowy charakter. Ich bryła także jest monumentalna — duży, dwuskrzydłowy korpus podzielony pilastrami, rzeźbione naroża i bogato opracowany gzyms dodają jej wizualnej wagi. Oprócz funkcji praktycznej szafy te pełniły również rolę ekspozycyjną. Często ustawiano na nich cenne naczynia lub dekoracyjne wazy.

Szafy secesyjne, które zachwycają płynnością form

Epoka secesji przyniosła zupełnie nowe spojrzenie na meblarstwo. Szafy secesyjne rozpoznać możemy po płynnych, niemalże organicznych liniach nawiązujących do motywów roślinnych. Wielokrotnie zobaczymy na nich faliste, zwieńczone finezyjnymi ornamentami inspirowanymi światem przyrody, fronty. Rzemieślnicy zazwyczaj konstruowali szafy secesyjne z drewna orzechowego albo dębowego. Nierzadko projektowano ozdobne intarsje przedstawiające kwiaty, pnącza, czy też motyle. Wnętrza tych mebli bywały równie dekoracyjne, a do tego oferowały funkcjonalne szufladki i przegrody, dzięki czemu mogły służyć jako wyposażenie eleganckiego buduaru.

Harmonia i symetria szaf klasycystycznych

Szafy klasycystyczne największą popularnością cieszyły się w XVIII i XIX wieku. To, co odróżnia ten styl od pozostałych, to wyeksponowanie symetrii, a także wyraźne nawiązania do architektury starożytnej. Rzemieślnicy często ozdabiali szafy pilastrami, półkolumnami oraz subtelną intarsją z kontrastowych gatunków drewna. Dominowały tu ciepłe odcienie mahoniu, wiśni i dębu, a proporcje były harmonijne i spokojne. W klasycyzmie liczyła się funkcjonalność — wnętrza szaf były przemyślane, często podzielone na moduły dostosowane do przechowywania odzieży czy pościeli.

Szafy art déco, których geometrię i luksus można albo pokochać, albo znienawidzić

W XX wieku pojawił się nowy styl — art déco — który wniósł do meblarstwa elegancję, nowoczesność i pewną ekstrawagancję. Szafy zgodne z tym nurtem w designie poznamy po geometrycznych kształtach, powierzchniach lśniących na wysoki połysk, a także wykorzystaniem egzotycznych gatunków drewna, jak np. heban czy palisander. Często stosowano chromowane uchwyty, a w bardziej luksusowych wersjach także inkrustacje z masy perłowej lub kości słoniowej. Szafy art déco doskonale komponują się z wnętrzami o modernistycznym charakterze, na przykład w stylu lat 60. Wyrazisty styl nie każdemu przypadnie do gustu i wymaga spójności otoczenia, dlatego szafy art déco stanowią prawdziwą gratkę dla koneserów klimatu retro.