Styl Ludwika Filipa rozwijał się we Francji w latach 1830-1848, w okresie zwanym Monarchią Lipcową. Nastała złota epoka wielkiej burżuazji. To właśnie jej smak estetyczny i aspiracje – a nie, jak w poprzednich epokach, gust arystokracji i szlachty – wyraża styl Ludwika Filipa. Meble z okresu panowania Ludwika Filipa, podobnie jak sprzęty angielskie z tego samego czasu charakteryzują się eklektyzmem i nawiązywaniem do stylów z przeszłości. Wygoda stanowiła jeden z najważniejszych celów wytwórców mebli z tego czasu, dotyczyło to zwłaszcza obić siedzisk. W tym okresie zapanowała też moda na pikowanie.
Styl, w którym mimo zgrabnej linii ciężki, bardzo ozdobny, skoncentrowany na reprezentacyjności nawet kosztem funkcjonalności i komfortu użytkowania. Co więcej, w swym oryginalnym, francuskim wydaniu styl Ludwika Filipa zdradza nawiązanie do sztuki użytkowej epoki rokoka, ale też renesansu, baroku w duchu Ludwika XIII czy nawet gotyku. Pamiętać należy, że był to styl rozwijający się we Francji, a odpowiednik środkowoeuropejskiego biedermeieru.
Biurko, okleina orzech lata 1850-1860, Niemcy.
Sekretera, okleina mahoń, Niemcy, lata 1840-1860.
Meble w stylu Ludwik Filip
Obok gatunków egzotycznych stosowano drewno europejskie oklejone cienką szlachetną okleiną. Poza mahoniem stosowano również heban, czernione drewno, palisander i drewno orzecha o silnie zaznaczonych słojach. W latach 1835-1840 pojawiły się także meble ozdobione okładzinami z laki, umieszczonymi na tle ciemnego drewna i malowanymi naturalistycznie kwiatami, czasem inkrustowanymi macicą perłową. Ulubione były toczone detale, medaliony porcelanowe zamiast brązów, w deseniach akantu. Dekoracje snycerskie, pozostawały dyskretne, motywy konwencjonalne wykonane w delikatnym reliefie lub grawerowane.
W Polsce określenie stylu Ludwika Filipa stosuje się do mebli z poł. XIX w., nawiązujących do stylu Ludwika XV. Pisząc o stylu Ludwika Filipa, należy obowiązkowo wspomnieć o tzw. Ludwikach, czyli potocznie określanych stylach we wnętrzach i meblach baroku po romantyzmie, nazywane od imion panujących we Francji królów. Powszechnie nazywane stylami królewskimi i pałacowymi. „Mamy więc w sztuce trzech Ludwików i jednego Filipa: bardzo okazałego i wytwornego Ludwika XIV (wczesny barok), dekoracyjnego i subtelnego Ludwika XV (późny barok), prostego i lekkiego Ludwika XVI (klasycyzm) oraz eklektycznego Ludwika Filipa (romantyzm).”
Bieliźniarka Ludwik Filip, okleina mahoń, Niemcy lata 1860-1880.
Szafka, okleina mahoń, Niemcy, lata 1850-1870.
Sekretera cylindryczna, Niemcy, lata 1850-1870r.
Gustowne meble
Jak już wspomniano wytworzony pod wpływem gustów zamożnego francuskiego mieszczaństwa styl Ludwika Filipa cechowało upodobanie do komfortu i wygody, stąd też we wnętrzach pojawiło się dużo krzeseł, foteli, kanap, berżer, którym dodatkową wygodę zapewniły stosowane od 1828r. sprężyny. Najczęściej nogi były toczone, między innymi przybierały kształt spiralnych, rozszerzalnych kolumienek i stożkowatych form z nakładanymi wałkami tzw. laskowaniem.
Krzesła, palisander, Europ Zachodnia, lata 1840-1860.
Stół, mahoń, Europa Zachodnia, lata 1850-1870.
Tylko wykonane z orzecha meble inspirowane sztuką średniowiecza lub renesansu obficie zdobiono rzeźbionymi rozetami, maswerkami i pinaklami. Większą popularnością niż oparcia gondolowe cieszyły się proste, czasem dość wysokie i lekko wygięte w dolnej partii. Powstała nowa odmiana siedziska: fotel Woltera, cieszący się powodzeniem do czasów nam współczesnych. Meble dużych rozmiarów – komody, czasem zamykane drzwiczkami, sekretery a abattant, szafy do sypialni z przeszklonymi drzwiami, pokaźne biurka typu ministre- charakteryzują się schematycznością brył, brakiem kolumienek i pilastrów oraz zaokrąglonymi narożami, które zastąpiły kanty wcześniejszych modeli. Pojawił się też okrągły stół do jadalni, ciężki mebel wsparty na trzonie w kształcie masywnej tralki.
Warto zaznaczyć, że charakterystyczne dla epoki pragnienie komfortu skutkowało wytworzeniem szeregu najróżniejszych stolików i stoliczków w stylu Ludwika Filipa, mających różne konkretne funkcje, jak niciak, stolik pomocniczy do jadalni, stolik nocny (przeważnie okrągły), stolik do czesania (z lusterkiem w odkładanym blacie) i stolik do golenia się (z ukrytym pod blatem miejscem na miednicę). Każdy z takich antyków we współczesnym wnętrzu może znaleźć nowe zastosowanie – nie tylko dekoracyjne.
Konsola mahoń oraz okleina mahoniowa, Europa Zachodnia lata 1860-1880.
Stolik tzw. karciak, orzech i okleina orzechowa, Austria, lata 1850-1870.
Stolik tzw. niciak, Niemcy, lata 1850-1870.
Kanapy w stylu Ludwika Filipa są przeważnie dwu- lub trzymiejscowe, ukształtowane analogicznie jak fotele, wraz z którymi tworzyły komplety mebli salonowych koncentrowanych wokół stolika do kawy. We Francji popularne były sofy w całości tapicerowane (bez widocznej ramy i z ukrytymi nóżkami); w Polsce właściwie nie spotyka się innych niż te, w których i siedzisko, i oparcie ma oprawę w postaci drewnianej ramy o fantazyjnie giętej linii i bogatej snycerce. Nie mniej od nich popularne w epoce Ludwika Filipa były także meridiennes, czyli asymetrycznie ukształtowane kanapy przypominające nieco szezlong, przeznaczone dla jednej osoby.
Sofa, mahoń, Niemcy, lata 1860-1880.
Fotele, mahoń, Niemcy, lata 1860-1880.
Ludwik Filip – eleganckie meble w naszym sklepie
Z uwagi na uniwersalność i wciąż modny charakter mebli ludwikowskich, egzemplarzy w stylu jest na rynku mnóstwo. I tych oryginalnych z epoki – klasycznych, stylowych i często (choć nie zawsze) dość drogich . I dla tych którzy wolą ich współczesne wersje – bardzo modne ostatnio designerskie projekty z plastiku, dobre henrykowskie kopie inspirowane czystym francuskim stylem pałacowym czy kiepskiej jakości holenderskie podróbki. W naszym sklepie internetowym Neoantyk.pl służymy Państwu najlepszymi na rynku egzemplarzami mebli Ludwika Filipa – dla miłośników i koneserów.
