Stoły antyczne i klasyczne

Stoły to jedne z najstarszych mebli użytkowych, których historia sięga starożytności. W kulturze rzymskiej dominowały mensa tripes – stoły na trzech nogach, a także monopodia, czyli stoły wsparte na jednej bogato rzeźbionej podporze, często w formie łap lwów lub innych motywów antycznych​. W Grecji powszechnie stosowano trapeza, prostokątne stoły na trzech nogach, dostosowane do użytku w sympozjonach. Z kolei w Chinach rozwinięto typ kang, który służył nie tylko do spożywania posiłków, ale także jako miejsce odpoczynku​.

Stoły średniowieczne i renesansowe

W średniowieczu na dworach królewskich i w klasztorach popularne były stoły refektarzowe, długie i masywne, wspierane na dwóch szerokich podporach, często połączonych belką​. Były one głównym miejscem uczt, a także obrad. W renesansie pojawiły się stoły policzkowe, bogato zdobione, z podporami w formie wolut, ornamentów roślinnych lub figur mitologicznych, nawiązujące do wzornictwa włoskiego​. W tym okresie zaczęto także stosować stoły skrzyniowe, których podstawa pełniła funkcję schowka na naczynia i dokumenty​.

Stoły barokowe i klasycystyczne

W baroku rozwinął się typ stołu gdańskiego, charakteryzujący się masywną konstrukcją, spiralnie toczonymi nogami i bogatym rzeźbieniem. Ten styl nawiązywał do wzorów holenderskich i często wykorzystywał lite drewno dębowe​. W XVIII wieku we Francji popularne stały się stoły konsolowe, które ustawiano przy ścianach w pałacach i dworach, często z marmurowym blatem i złoconą dekoracją​. W Anglii natomiast dominowały gate-leg table, czyli stoły z opuszczanymi bokami, oraz sofa table, dostawiane do kanap i używane jako meble wielofunkcyjne​.

Stoły XIX i XX wieku – od biedermeier do art deco

Styl biedermeier wprowadził do meblarstwa prostotę i funkcjonalność. Stoły z tego okresu miały harmonijne formy, zaokrąglone krawędzie i oszczędne dekoracje, co czyniło je praktycznym wyborem do mieszkań mieszczańskich​. W epoce art deco pojawiły się stoły o geometrycznych formach, lustrzanych powierzchniach i kontrastowych inkrustacjach. Charakterystyczne były chromowane nogi, politurowane blaty i fornirowane egzotycznym drewnem wykończenia​. W XX wieku nastąpił rozwój mebli modułowych, takich jak stoły rozsuwane czy stoły ze zmienną powierzchnią roboczą, które pozwalały na dostosowanie ich wielkości do potrzeb użytkownika​.